Blanco

Er liggen tientallen kaarten voor ons op tafel met aan weerszijden een groot glas Noors bier. Mijn schoonvader en ik staren naar hetzelfde grijze kaartje dat eenzaam tussen de stapels ligt. Wat we inmiddels wel hebben ontdekt, is dat de kaarten per kleur zijn genummerd. Hoe hoger het nummer, hoe moeilijker de puzzel. Ons staren naar de moeilijkste kaart van de grijze set duurt nu al zeker tien minuten.  

Uit de zaal naast ons klinkt voorzichtig getokkel op een gitaar. Een man begint zachtjes Norwegian Wood van de Beatles te zingen. Ik maak mijn blik los van de puzzel en kijk door het raam naar de sneeuwvelden die tegen de berghellingen plakken. Tijdens de wandeling die ik vandaag met mijn schoonvader heb afgelegd, moesten we zelfs een paar van zulke kleine sneeuwvelden oversteken. Dat had Tamara geweldig gevonden, maar zij heeft de wandeling naar deze eerste hut over moeten slaan vanwege een positieve zelftest. Ik stop de puzzelkaarten weer in het doosje en drink mijn laatste slok bier. Op tijd naar bed gaan is belangrijk tijdens een huttentocht, al was het maar om te voorkomen dat je per ongeluk kamergenoten wakker maakt door met een zaklamp de slaapzaal rond te schijnen.  

Onze kamergenoten blijken al op bed te liggen en her en der klinkt gesnurk. Het lukt niet om het geluid te negeren, maar uiteindelijk val ik toch in slaap. ’s Ochtends vroeg word ik meerdere keren wakker door gesnurk of door afgaande wekkers, terwijl het ontbijt pas om acht uur begint. Na het ontbijt ga ik mijn tas inpakken en zie ik dat onze kamergenoten onder meer bestaan uit een vader met twee jonge kinderen. De vader is net klaar met inpakken en laat zijn kinderen achter om hun eigen spullen bij elkaar te rapen. Het jongste kind, een meisje van een jaar of 9, rolt haar slaapzak op en stopt het in haar tas. Nadat ze haar rugtas heeft dichtgeritst, checkt ze nog even het jachtmes dat in een hoesje aan de buitenkant van haar tas zit.  

Als onze tassen zijn ingepakt, gaan we naar buiten waar Tamara al zwaaiend over een grindweg aan komt lopen. We vertrekken met z’n drieën voor een lange tocht met ruim vijfhonderd hoogtemeters. Na vier uur bereiken we het hoogste punt van onze wandeling op 1646 meter. De tocht blijkt voor de helft over sneeuwvelden te gaan. Ik onderdruk de neiging om het filmpje dat ik een dag eerder heb gemaakt, waarin ik een sneeuwveld van tien meter oversteek, te verwijderen.  

Na een voedzame lunch lopen we verder, terwijl mistflarden om ons heen beginnen te dansen. Binnen een kwartier zijn we volledig omgeven door de mist. De wind is toegenomen en stormt van opzij, mijn rechteroog begint te tranen. Het is hooguit een paar graden boven nul en ik heb mijn handschoenen aan mijn schoonvader uitgeleend. Normaal heb ik het altijd koud, nu heb ik, afgezien van mijn rechteroog, nergens last van. Doordat we op een lange sneeuwvlakte lopen, is alles wat ik zie wit. Ik denk aan documentaires die ik heb gezien over beklimmingen van de Mount Everest en met een glimlach waan ik mezelf op de flanken van de hoogste berg ter wereld.  

Met moeite kan ik de volgende rechtopstaande tak in de sneeuw onderscheiden, de takken zijn om de vijftig meter geplaatst en moeten ervoor zorgen dat we op de route blijven. Ik blijf staan en draai me om, niet ver achter me zie ik twee silhouetten met kleine stappen dichterbij komen. Met een glimlach loop ik weer verder richting de tak. Eenmaal bij de tak aangekomen, kan ik net de volgende tak op de route onderscheiden. Ik blijf weer staan, zet mijn zonnebril af en knijp mijn ogen tot spleetjes. Naast de tak in de verte verschijnen twee schimmen die in onze richting lijken te bewegen.  

Hoewel ik niet het gevoel heb gevaar te lopen, schiet voortdurend de gedachte door mijn hoofd dat we moeten doorlopen en zo snel mogelijk richting het dal moeten. Wie loopt er moedwillig deze storm en mist in? Na een paar minuten passeren we elkaar, het blijken een man en vrouw van ergens in de twintig te zijn. Ze zeggen op zoek te zijn naar een kampeerplek, wijzend op hun tent die aan één van hun rugtassen bungelt. Of wij nog een goed plekje zijn tegengekomen. Het antwoord daarop moeten we schuldig blijven, we wensen ze veel succes en lopen verder.  

Langzaam maar zeker beginnen we te dalen, de wind en mist nemen af. Ook het aantal sneeuwvelden waar we overheen moeten wordt minder, in plaats daarvan moeten we regelmatig een snelstromend beekje doorwaden. Dan verschijnt aan de horizon, tussen de bergpieken een meer. Er zijn een paar daken van gebouwen zichtbaar en na een klein uurtje wandelen, staan we in het centrum van Finse. Het dorp is alleen bereikbaar per trein en bestaat dan ook voornamelijk uit vakantiehuisjes, een hotel en een berghut, allemaal gebouwd rondom een station met slechts één perron.  

De planning was om te overnachten in het dorp en de dag erna nog een rondwandeling te maken richting een gletsjer. De weersvoorspelling laat echter blijken dat het de volgende dag gaat stormen en de temperatuur nauwelijks boven nul uit zal komen, ook niet in het dal. We besluiten de trein terug te nemen naar het ‘basecamp’, oftewel de camping een paar dorpjes verderop waar mijn schoonmoeder is achtergebleven. In de trein val ik in slaap en verwerk ik alle indrukken van die dag. Als ik weer wakker word, is er één ding waar mijn hersens over blijven malen. Wat is de oplossing van de puzzel waar ik die avond ervoor zo lang naar heb zitten staren? 

Die puzzel heb ik hieronder nagemaakt, inmiddels is het mij gelukt om het juiste antwoord te vinden (en te beredeneren). De vraag is: welk getal corresponderend met A, B of C hoort er op de plek van het vraagteken? Ik ben benieuwd naar jullie antwoorden, laat je uitleg achterwege om anderen ook een kans te geven. Dan zal ik het antwoord binnenkort bekendmaken 

Omslagfoto: Hallingskarvet nasjonalpark, Noorwegen; juli 2022