Verandering van spijs…

Aan de rand van een bos op Hönö eet ik een fika-broodje naast de auto. Stukjes bladerdeeg dwarrelen tegelijk met een lichtbruin eikenblad omlaag. Twee maanden geleden waren we op deze plek om met familie worstjes te grillen boven het vuur, om daarna een wandeling te maken langs de kust. Nu lopen we direct na mijn laatste hap het pad op richting de kust.

De vorige keer rende ik over de rotsen in plaats van het pad te volgen. Aan de kust vlogen de druppels van uiteenspattende golven hoog de lucht in, als omgekeerde regen. Nu kijken we vanaf de rotsen uit over een stille, donkerblauwe zee met een constante maar zachte bries. Hoewel de zon aanzienlijk lager staat nu het september is, is het uit de wind brandend warm. Ik kijk naar mijn lange, zwarte spijkerbroek en denk aan de la waarin mijn korte broeken liggen opgevouwen. Gezien de weersvoorspelling voor de komende week, is dit zeer waarschijnlijk de laatste warme zomerdag geweest.

Na even over de rotsen gewandeld te hebben, gaan we zitten. Ik heb niet de energie om verder te lopen, het gebrek daaraan is meer mentaal dan fysiek. Het landschap waar we over uitkijken is een mengeling van rotsblokken en losse keien, afgewisseld met gras, hei en riet dat gezien hun bruingele kleur is uitgedroogd. Boven het binnenland hangen witte wolken die aan de onderkant een grijze schaduw op zichzelf lijken te werpen. Net voordat de ene wolk ophoudt, begint de volgende, als een eindeloze deken van heuveltjes. Onwillekeurig moet ik denken aan de manier waarop ik vroeger mijn aardappels en groente prakte, waarna mijn vader met zijn mes heuveltjes maakte in de prak. Vanaf dan kon het onderhandelen beginnen over hoeveel ‘heuveltjes’ ik op moest eten voor een toetje. Ze leken vaak meer op bergen.  

De afgelopen week hebben we vakantie gehad, morgen begint het werk weer. Althans, voor mij. Een paar dagen geleden hebben we een traditionele kräftskiva meegemaakt. Een feestelijke maaltijd die we samen met een handvol collega’s van Tamara hebben genuttigd, bij wijze van afscheid. De maaltijd draait om kreeft, iedereen draagt hoedjes met kreeften er zijn borden met kreeften, servetten, slingers, ballonnen. Overal is kreeft en centraal in het café staan drie grote schalen die vol liggen met klaargemaakte kreeften. Tussen duim en wijsvinger pak ik een kreeft aan een van zijn scharen en leg hem op mijn bord. We krijgen tips om zo eenvoudig mogelijk de eetbare gedeelten van de kreeft te ontwaren. Het vrijgekomen vocht gutst langs mijn vingers, bestek is er niet. Ik gebruik de schaar van een kreeft om nog meer vlees uit de verschillende harde onderdelen te hengelen. Naast kreeft eten, worden er liedjes gezongen en snaps gedronken. Ik zet net mijn plastic shotglaasje –met daarop een kreeft– neer, als een collega van Tamara met stemverheffing vertelt dat het vanavond helemaal niet om kreeft draait, maar om Tamara.

Ik staar nog steeds naar de wolken en denk na over wat we de komende tijd gaan doen. Hoe blijf ik mezelf ontwikkelen en hoe zal het voor Tamara zijn als we straks weer in Nederland zijn? Voelt het als een stap terug? Of als de oneindige cirkel van seizoenen, waarbij we altijd weer op hetzelfde uitkomen? We lopen over het pad terug naar de auto. Tamara maakt een foto van een boom met verkleurde bladeren. In haar telefoonhoesje zie ik een glimmend, rood 2D-kreeftje van plastic die ze heeft meegenomen van de kräftskiva. Ach, in ieder geval prak ik mijn eten niet meer.

Omslagfoto: Hönö, Zweden; september 2022