Over moed

“Het is maar 40 minuten lopen naar het autoverhuurbedrijf, daar hoeven we toch geen taxi voor te huren?” hoor ik mezelf zeggen. Ik wil niet denken aan de kou en het feit dat de stoep nog volledig bedekt is met sneeuw en ijs. Als er überhaupt een stoep is naar het afgelegen bedrijventerrein waar onze huurauto staat te wachten.

De taxirit valt een stuk goedkoper uit dan dat de chauffeur voor vertrek aangaf. Een meevaller voor één van de beste beslissingen die dag met dank aan Tamara. We rijden richting het volgende dorp waar we een huisje hebben gehuurd voor de komende vijf dagen. Het hele landschap is bedekt met een dikke laag sneeuw, behalve de hoofdweg en de bomen. Ondanks het unieke uitzicht, staar ik voor me uit en kauw ik op de binnenkant van mijn wang. Wat kunnen we hier eigenlijk doen?

In het huisje begin ik mijn rugtas uit te pakken. Al mijn thermoshirtjes blijken nog in een la in Göteborg te liggen, shirtjes die ik juist voor deze trip had meegenomen uit Nederland. Wat gaan we hier eigenlijk doen? Er wordt op de deur geklopt, de eigenaar (Ronnie) vraagt of we alles hebben kunnen vinden. Hij geeft ons allerlei tips over dingen die hier te doen zijn en dat we natuurlijk zijn skispullen mogen gebruiken. Voor zijn huis loopt een treinspoor met daarop een treinwagon, een treinwagon die uitpuilt met skispullen. “Ik dénk dat ik de wagon heb gekocht bij de aanschaf van het huis,” zegt hij. “De afgelopen zes jaar heeft niemand er iets over gezegd.”

Die middag rijden we een route richting de bergen in het westen. Volgens Ronnie is er langs de route vaak ‘wildlife’ te zien. Tamara zit gedraaid op haar stoel naar buiten te turen terwijl ze met haar handen de camera op haar schoot omklemt. Na een half uur hoor ik een kreet naast me, mijn hart begint sneller te kloppen. Ik rem zo hard mogelijk, maar kan niet voorkomen dat ik toch een behoorlijk stuk achteruit moet rijden. Dan zien we tussen de naaldbomen door twee elanden, eentje blijft doodstil staan om naar ons te kijken. Later begrijpen we van Ronnie dat het een verdedigingsmechanisme is van elanden om zo op te gaan in hun achtergrond.

We rijden verder richting de bergen en krijgen de mooiste uitzichten te zien. De weg wordt steeds ijziger en bij een heuveltje begint de auto middels een lampje te waarschuwen dat het aan grip ontbreekt. Tamara ziet het niet. Zolang we nog omhoog komen, lijkt het mij dat er niet zoveel aan de hand is. Naar beneden komen we toch wel. Toch?

De volgende dag gaan we met de geleende skispullen voor het eerst in ons leven een poging doen om te crosscountry skië… crosscountry te ski… te skiën cross de coun… te langlaufen. Op het meer achter ons huisje is een spoor geprepareerd langs het pad voor sneeuwscooters, op slechts een paar minuten lopen. We besluiten daar heen te gaan om het te proberen. Op ski’s. Het duurt zeker een half uur voordat we überhaupt bij het spoor aankomen en in die tijd liggen we allebei meer op de grond dan dat we aan het skiën zijn. Twee hobbels van misschien een halve meter hoog zijn een ongekende uitdaging, zowel naar boven als beneden. Met een brede grijns kloppen we de sneeuw van elkaars jas af.

Eenmaal op het meer bij het spoor aangekomen, gaat het een stuk beter. We hebben via YouTube een uitleg gekeken van 5 minuten en proberen de belangrijkste tips toe te passen. “Keep your weight forward, slide, have fun & keep your weight forward.” Na een vlak stuk heen en weer geskied te hebben, rijden we met de auto naar een dorp waar een aantal loipes (langlaufpistes) zijn uitgezet. Er staan hoogteprofielen en afstanden bij, ik moet me inhouden om niet gelijk de langste route te nemen. Zo’n 10 kilometer, dat zou in een uurtje toch wel moeten lukken?

We beginnen met een rondje om een klein meertje, volgens het profiel een vlakke route. Het eerste stuk zit het tempo er lekker in. We slaan rechtsaf, skiën over een houten bruggetje en komen in het bos terecht. Dan verschijnen in de verte een paar heuveltjes op en blijkt de route die we wilden nemen een wandelpad te zijn, het spoor houdt op. De keuze is verder over de heuveltjes of dezelfde weg terug.

De eerste heuvel is meedogenloos. Ik ben overgestapt naar de ‘vrije stijl’ en probeer al schaatsend de eerste heuvel op te komen. Daarbij probeer ik mijn gewicht zó ver naar voren te duwen dat ik tot twee keer toe voorover in de sneeuw val. Het heeft niets meer met skiën te maken, glijden doe ik niet. Eenmaal boven draai ik me al hijgend en met een glimlach om, waardoor ik meteen weer de controle over mijn ski’s verlies en val. Halverwege de heuvel zie ik Tamara ploeteren, ze komt nog langzaam vooruit. Als ze bijna boven is, struikelt ze en valt ze met haar heup op een ijzig stuk sneeuw. Ze gaat vanaf daar terug om verder te oefenen op het vlakke stuk. Ik ga nog even door en krabbel een heuvel op om vervolgens eindelijk een stukje te kunnen afdalen.

De afdaling voelt veel te kort en na een bocht zie ik nog veel meer heuvels opdoemen . Ze lijken steeds steiler te worden, ik ben blij dat ik geen thermoshirt aan heb. Na de zoveelste heuvel klik ik mijn ski’s uit voor wat achteraf de laatste klim blijkt te zijn. Ik sukkel naar boven en leg mijn ski’s in het spoor. Vanaf dan is het alleen nog maar naar beneden en op volle snelheid mis ik bijna de afslag terug naar de auto (dat zou niet de eerste keer zijn). Terug bij het startpunt zie ik Tamara ook al aankomen, ze zwaait met een skistok in haar hand.

De dagen erna herhalen we onze activiteiten. We rijden een stuk van de route op de dag dat we teveel spierpijn hebben, een dag later skiën we een rondje dicht bij huis. Er worden geen elanden gespot en vanwege de steile, ijzige en deels door hertjes vertrapte loipe vallen we nog meer dan de eerste keer. Aan het einde van de dag mogen we gebruikmaken van de sauna op het terrein. Daarvandaan hebben we perfect zicht op de ondergaande zon die de lucht feloranje kleurt. Er is geen koude douche, dus afkoelen doen we in de sneeuw (bewijs op aanvraag beschikbaar). Met beurse botten en spierpijn (maar met een zachte huid) zitten we ’s avonds in een donkere woonkamer, te kijken naar alweer een heldere hemel met noorderlicht.

Foto: Porjus, Zweden; maart 2022