Press play

Liggend op een kleedje in het gras kijk ik naar een groep mensen die in drie kringen rondjes lopen om een grote houten paal. De paal is met bloemen en bladeren versierd, aan de voet ervan zit een oude man met een accordeon. De mensen rondom de paal zingen uitbundig mee terwijl ze plotseling als kikkers over het gras beginnen te huppen. Van peuter tot bejaarde, iedereen doet mee. Een uur lang komen er allerlei liedjes voorbij waar iedereen de juiste gebaren bij kent en uitvoert. Vanuit de schaduw kijk ik toe terwijl ik nog een slok van mijn biertje neem.

Afgelopen week vroeg ik Tamara hoe haar cursus Zweeds was gegaan. Ze moest (in het Zweeds) vertellen hoe ze haar leven in zou richten als alles mogelijk was, waar ze van droomt. Na een paar vlotte Zweedse zinnen, had haar docent gezegd: ‘Dus je leeft nu eigenlijk je droom?’

Nu is het alsof we wakker worden uit die droom. Over iets meer dan een uur stappen we in de auto voor een bliksembezoek aan Nederland. Een concert, een housewarming en een kraamvisite staan op de planning. Activiteiten waar we al langer of korter naar uitkijken. Terwijl ik nadenk over wie we gaan ontmoeten en wat we gaan vertellen, begin ik te zweten. Het voelt alsof ik een film halverwege pauzeer, om daarna nooit meer helemaal terug te komen in het verhaal. Ik wil de balans nog niet opmaken. Ik wil de balans nooit opmaken, dat betekent namelijk dat het voorbij is, ongeacht hoe de toekomst eruit ziet. 

Inmiddels besef ik dat de droom realiteit is geworden. Ik ben degene die de film kijkt, maar ik zet hem niet op pauze. De film duurt geen zeven maanden, het verhaal beslaat een heel leven. We hebben de vrijheid om te bepalen wat we volgend jaar op Midsommar doen. Werken, op kraamvisite gaan of rondhuppen als een kikker.