Tweedehands

We hebben met mijn schoonouders afgesproken in een restaurant in de stad, zij zijn een lang weekend op bezoek. Het is ongeveer twintig minuten fietsen vanaf ons appartement. Met nog een paar minuten te gaan, kijk ik tijdens het fietsen even naar mijn achterband. Die ziet er zacht uit. Een fietspomp kopen is toch zonde van het geld, schiet er door mijn gedachten. Ik moet denken aan de fietspomp die we aan de noordkant van de stad hebben gezien op één van onze eerste tripjes. Een fietspomp in een metalen kast die met vier bouten aan de grond is genageld, midden op de stoep. Waar vind ik zo’n publieke fietspomp dichter bij huis?

Ik krijg geen tijd om na te denken over die vraag, mijn ketting begint te haperen. Mijn trappers beweeg ik heen en weer, op zoek naar de juiste beweegrichting om mijn ketting er niet af te laten schieten. Binnen een paar seconden loopt de ketting vast tussen een tandwiel en het frame. Ik zet iets meer kracht waardoor de ketting even losschiet, maar net zo snel weer vast blijft zitten. Tamara fietst een klein stukje voor me en ik roep dat er iets mis is, we stoppen allebei op de stoep. Met gestrekte arm houd ik mijn fiets schuin, zodat ik beter naar mijn ketting kan kijken. Mijn oog valt op de tandwielen bij mijn achterwiel en meer specifiek het gebrek daaraan. 

‘Volgens mij mis ik wat onderdelen,’ zeg ik tegen Tamara en ik sprint over de stoep terug in de richting waar we vandaan kwamen. Enkele tientallen meters verder zie ik een tandwiel liggen en ik raap het op. Verder pak ik nog een klein ringetje en een schroefje die tot een minuut geleden vermoedelijk ook onderdeel hebben uitgemaakt van mijn fiets. Op mijn handschoenen worden direct zwarte vegen zichtbaar. Liever daar dan op mijn blote handen, denk ik terwijl ik op een drafje terug ren naar mijn fiets. 

Na twee minuten heen en weer staren tussen mijn fiets en de onderdelen in mijn hand, besluiten we het laatste stukje te lópen. We zetten onze fietsen naast elkaar op slot, terwijl Tamara ondertussen heeft ontdekt dat pal naast het restaurant een fietsenmaker zit die de volgende dag weer open is. Wat een geluk. Het eten smaakt voortreffelijk en voldaan lopen we een paar uur later weer naar buiten. De losse onderdelen hebben we in een gebruikt servet gewikkeld en ik heb geconstateerd dat er nog een moertje ontbreekt.

Dat moertje halen we de volgende dag bij een bouwwinkel. De medewerker die ons helpt fronst zijn wenkbrauwen als ik op mijn telefoon een afbeelding van een moertje laat zien. Hij neemt de losse onderdelen mee en verdwijnt achter een gordijn waarboven een bordje ‘Arbetsplats’ hangt. Na enkele minuten komt hij terug met een moertje dat precies op het losgekomen schroefje van mijn fiets past. We mogen het zo meenemen en met een glimlach lopen we de winkel weer uit. Het plan is dat ik mijn fiets ga fixen, terwijl Tamara met haar ouders een wandeling gaat maken in Slottskogen, een groot park dat vlak bij mijn gestrande fiets ligt. 

Gehurkt zit ik naast mijn fiets en binnen een minuut constateer ik dat ik het zojuist verkregen moertje helemaal niet nodig heb. Ik laat het in mijn jaszak glijden en focus op de losse onderdelen in mijn inmiddels zwarte handschoenen. Na een tijdje lukt het om het tandwiel vast te zetten aan de onderkant van de derailleur. De ketting hangt bijna op de grond en met een vinger til ik het omhoog. Als ik mijn vinger wegtrek, zakt de ketting meteen weer naar beneden. Na een kwartier prutsen, ga ik staan om de bloedsomloop in mijn benen weer wat op gang te brengen. Ik kijk op mijn telefoon en zie een berichtje van Tamara: 

‘Lukt het een beetje?’

‘Mwah,’ stuur ik terug, ‘ik krijg de ketting niet lopend.’

‘Toch even naar de fietsenmaker dan?’ stuurt ze op haar beurt. Ik staar in de verte, wat zal ik doen?

Hoe loopt dit verhaal af?

1.  “Ik loop naar de fietsenmaker” of
2. “Ik hurk weer neer naast mijn fiets”

1 Ik loop naar de fietsenmaker. Op de deur hangt een bord met de openingstijden, hij sluit al over een uur. Terwijl ik over mijn stuur heen buig, duw ik onhandig de deur open. In de werkplaats staat een man met een lange baard en een soort keukenschort om. Op het schort zitten dezelfde zwarte vlekken als op mijn handschoenen. Ik glimlach naar de man en vraag of hij tijd heeft om naar mijn fiets te kijken. Zonder te antwoorden wenkt hij dat ik mijn fiets dichterbij moet brengen. Ik vouw het servet open en leg de losse onderdelen op een karretje met gereedschap dat naast de man staat. Hij schudt zijn hoofd en mompelt iets van ‘not good’. Binnen een minuut heeft hij de derailleur losgeschroefd. Uit de winkel pakt hij een verpakking met een nieuwe derailleur en begint het op mijn fiets te schroeven. Ik begin te zweten. Omdat ik mijn winterjas nog aan heb en omdat ik me afvraag wat dit gaat kosten.

SEK 550,00 verschijnt er op de display van de kassa. Langzaam breng ik mijn creditcard naar de pinautomaat. Vijfenvijftig euro voor een paar minuten werk, wat zou een nieuwe derailleur kosten? Had ik dat niet beter zelf kunnen doen? Dan bedenk ik dat het enige gereedschap dat ik heb een combinatietang is en hoor ik de bliepjes van een goedgekeurde betaling. Terwijl ik naar de deur loop, zie ik een automatische fietspomp naast de toonbank. Ik vraag of ik mijn banden op mag pompen en de man maakt een gebaar dat zoveel lijkt te betekenen als ‘je doet maar’. Met opgepompte banden en een peinzend gezicht loop ik de deur uit. Heb ik zojuist de aanschaf van een fietspomp bespaard of was dit mijn duurste fietspompsessie ooit?

2 Ik hurk weer neer naast mijn fiets. Iets klopt er niet, er moet toch een logische oplossing zijn? Dan zie ik het en in mijn hoofd hoor ik ‘eureka!’. Het losgeraakte tandwiel moet bóven het tandwiel dat nog aan mijn fiets zit. Op die manier moet de ketting een langere weg afleggen en komt die op spanning te staan. Het kost me nog een kwartier om het schroefje met het tandwiel vast te draaien met mijn meegebrachte combinatietang.

Met een grijns alsof ik zojuist een olympische medaille heb gewonnen, stap ik op mijn fiets om te testen of alles weer werkt. Ik fiets in twee minuten naar Linnéplatsen, een plein aan de rand van het Slottskogen-park. De ketting draait geduldig rondjes en blijft goed op zijn plek zitten. Op het plein stap ik af en zet ik mijn fiets op de standaard. Ik pak mijn telefoon om Tamara te vragen waar ze nu is, als mijn oog valt op een metalen kast naast mijn fiets. Mijn glimlach wordt nog breder als ik realiseer dat ik zojuist de tweede publieke fietspomp in Göteborg heb ontdekt.

Göteborg

Al met al is het goedgekomen en hebben we een heerlijk weekend gehad! Welke optie denk jij dat Hermen gekozen heeft?

Foto: Göteborg (Haga), Zweden; april 2022