De vlieger

De zeewind is ijzig koud. In de verte krijst een eenzame meeuw. Zonnestralen maken de wolken boven het land donker en dreigend. Mattias loopt achterstevoren over een ondergrond van rotsen, mos en dode takken. De wind blaast constant in zijn gezicht, met één hand trekt hij zijn muts nog verder naar beneden. Dan steekt verderop zijn vader een duim omhoog. Mattias kopieert het gebaar en gaat op één knie zitten. Hij controleert de stokken van de vlieger, maar met handschoenen aan lukt dat niet. Terwijl hij zijn handschoenen uittrekt, drijft er een haast zwarte wolk voor de zon. Mattias zet zijn zonnebril op zijn hoofd, over zijn muts heen, en probeert opnieuw de stokken verder in elkaar te schuiven. Nu lukt het wel en met witte vingers houdt Mattias de vlieger voor zijn borst. De wind begint meteen aan de vlieger te trekken en met een klein zetje duwt Mattias de vlieger de lucht in.

Hij ziet zijn vader direct een paar passen naar voren maken om de vlieger onder controle te houden. Mattias glimlacht. Toen hij net zelf aan het vliegeren was, had hij zich daar al op bedacht. Met zijn rechtervoet had hij zich schrap gezet tegen een schuin rotsblok. Zijn vader stuurt de vlieger vlak boven de grond heen en weer, waardoor een hard, snerpend geluid wordt veroorzaakt. Met nog steeds een glimlach op zijn gezicht verliest Mattias de vlieger geen moment uit het oog.

De constante heen-en-weer-beweging werkt hypnotiserend en terwijl Mattias de vlieger blijft volgen, dwalen zijn gedachten af. De laatste tijd zat hij steeds liever op zijn kamer te gamen. Zijn moeder verzuchtte regelmatig: ‘ga toch eens naar buiten jongen,’ maar daar trok hij zich weinig van aan. Bovendien, waar zou hij dan naar toe moeten? In het dorp kende hij weinig mensen, zijn vrienden bevonden zich grotendeels online.

Maar vandaag was het anders. Vandaag was zijn vader vrij geweest, een zeldzaamheid. Dat betekende dat er gevliegerd kon worden en misschien konden ze zelfs wel met de auto naar zijn favoriete plek aan de kust rijden. Tijdens het ontbijt had hij het geopperd: ‘pap, de wind is nu gunstig, ga je mee?’ Zijn vader had glimlachend geknikt en Mattias was gelijk naar de schuur gelopen om de vlieger te pakken. In de schuur was hij aarzelend blijven staan, met de vlieger al in zijn handen. Wat zouden zijn vrienden ervan vinden dat hij op zijn zestiende nog met zijn vader ging vliegeren? Snel zette hij de gedachte weer uit zijn hoofd. Hij zou wel een smoes verzinnen waarom hij vandaag niet online was.

Een doffe klap doet Mattias opschrikken uit zijn gedachten. De vlieger heeft zich een eind verderop in de grond geboord, slechts een oranje uiteinde is nog net zichtbaar. Mattias begint te rennen en probeert zoveel mogelijk over de rotsgrond te lopen. Bijna verliest hij zijn evenwicht als hij met zijn voet achter een tak blijft haken. Al struikelend kan hij nog net voorkomen dat hij voorover valt.

Eenmaal bij de gestrande vlieger kijkt Mattias naar zijn vader. Die staat te wijzen naar de lucht en maakt vervolgens een gebaar dat het tijd is om te stoppen. Mattias steekt zijn duim op en in korte tijd ruimen ze de vlieger op. Met rode wangen laat Mattias zich even later op de autostoel glijden. De verwarming staat hoog en hij trekt de muts van zijn hoofd. Dat ook zijn zonnebril daar had moeten zitten, is hij vergeten.

Op een klein uur rijden ten zuiden van Göteborg ligt het kustplaatsje Varberg. Het wordt her en der getipt, dus we besluiten er een middagje heen te gaan. Ondanks een dreigende lucht, blijft het droog en schijnt zelfs de zon af en toe. Voordat we naar het centrum gaan, besluiten we een stukje te gaan wandelen langs de kust. De talloze parkeerplaatsen doen vermoeden dat het ‘s zomers een populaire zonbestemming is, nu is het aantal auto’s op één hand te tellen.

Tijdens onze hele wandeling komen we niemand tegen, misschien vanwege de stevige, gure wind. Na een kleine tien minuten lopen, besluiten we terug te gaan. Opeens blijf ik stilstaan en kijk naar de grond. Daar ligt een zonnebril met uitgeklapte pootjes. Matzwart, mijn favoriete model. Ik pak de bril op en kijk voor de vorm om me heen. Er was niemand en er is nog steeds niemand. Ik bekijk de bril en lees aan de binnenkant van een pootje ‘Swedish Vision’. Voorzichtig klap ik de pootjes in en ik laat de bril in mijn jaszak glijden. De rest van de middag raken mijn gedachten er niet van los. Wat is het verhaal achter deze zonnebril?

Foto: Varberg (Västra Getteröns naturreservat), Zweden; maart 2022